tes.la

Όπως ο αιφνιδιασμός του Σεπτεμβρίου απ' τα κυκλάμινα. Έτσι ο Νίκολα Τέσλα από το 1880 περίπου έχει καταργήσει την αξία και την υπόσταση των φεμινιστικών κινημάτων. Το ηλεκτρικό ρεύμα στις κουζίνες των σπιτιών χάρισε ελεύθερες ώρες πολλές περισσότερες απ' την κυρία Ρόζα.
Το ασήμαντο μέσα μας γεννάει αδιάκοπα εκατομμύρια εικόνες. Αυτός που της χρησιμοποιεί σαν υελώδη ωμοφόρια νεάζει αδιάκοπα, είναι δηλαδή ζωντανός
γιατί απλά μετακινείται σε όλες τις ηλικίες. Θάνατος είναι μόνο όταν τα όνειρά σου μένουν στην μέση- τίποτα άλλο-. Θάνατος για την τέχνη είναι η ύπαρξη των πάσης φύσεως κριτικών. Αυτοί είναι ένα τραγικό μίασμα, είναι ο ευνούχος στο μπουρδέλο, είναι το γλιφιντζούρι που έπεσε κάτω στον πιτσιρίκο και αναγκαστικά έφαγε για βραδυνό την σούπα απ'το μεσημέρι. Μοναδικό κριτήριο θα έπρεπε να είναι η συγκίνηση (συν+κινούμαι, no more tears) και αυτή θα έπρεπε να είναι ο παρανομαστής σε εκείνο το κλάσμα που στον αριθμητή του έχει το ''έργο''.
Ζωγράφιζε μερικές φορές με τα μάτια του πρηνείς βάρκες σε μιλιμετρέ χαρτί και της έστελνε πίσω στην Ευδοκία να της ψιθυρίσουν αγχέμαγχες αυτοσαρκαστικές βουκαμβίλιες και να γεμίσουν το μαξιλάρι της με άλω χρυσή μήπως πάψει επιτέλους να υπάρχει το κλάσμα και μείνει μόνος του ο αριθμητής να συγκινεί (συν+κινεί). Ο Τέσλα περιέγραφε τα πειράματά του με το ανάγλυφο ύφος ενός ποιητή ερωτευμένου με το παιχνίδι της γλώσσας και του φωτός. Η πορφυρή πλακέτα του με το βιομαγνητικό της πεδίο βελτίωσε τις βιολογικές λειτουργίες των κυττάρων και αύξησε την δονητική συχνότητα (vibrational frequency) θωρακίζοντάς το άτομο ακόμα και ενεργειακά. Θα σου στείλω και μια τέτοια Ευδοκία (μου). Την χρειάζεσαι έτσι δεν είναι; Τα δάση λιγοστεύουν, τα ποτάμια στερεύουν, ο πλανήτης υπερθερμαίνεται, το φυσικό αέριο ακριβαίνει, τα μεγάλα κτίρια στις αστικές περιοχές μεγεθύνονται με ρυθμό 2 δις τετραγωνικά μέτρα τον χρόνο, τι θα κάνεις εσύ χωρίς την πλακέτα σου; Ε;
Οι φωτογράφοι, οι δολοφόνοι στιγμών. Αν η στιγμή και το έργο έχει κάτι ελάχιστο απ' τον αριθμητή στο κλάσμα που λέγαμε τότε ο φωτογράφος το σκοτώνει κι αυτό. Μπορούμε πια πανεύκολα να μυρηκάζουμε άλλωτε φτύνωντας και άλλωτε καταπίνoντας τόνους πληροφοριών. Αν ο λόγος ισοδυναμεί πάντοτε με την πιο ευγενική έκφραση της γεωμετρίας (τον κύκλο) και η μουσική έχει κάτι απ’ την ομίχλη του δάσους στο cape of dissapointment του Portland στο Oregon, τότε η εικόνα είναι αυτή που δολοφονεί τις κάθε είδους στιγμές. Κλικ όπως μπάααμ! Φτωχοί νεοαγγλοσάξωνες χρησιμοποιείτε την ίδια λέξη για δύο διαφορετικές πράξεις. (shoooot it!) Ξεχάσατε τον William Blake; Δεν έχετε εκτιμήσει ακόμα την ''Αυτοπροσωπογραφία σε κυρτό κάτοπτρο'' του Ashbery, που φτιάχνετε ακόμα τις γλωσσικές παγίδες μόνοι σας; Ο βαλκανοεβραίος (αυτό κι αν είναι μπαρούτι) Ε.Μ Cioran έλεγε ότι οι μεγάλοι πάσχοντες δεν ανιούν ποτέ. Η αρρώστια τους γεμίζει όπως η τύψη τρέφει τους ενόχους.
Παρ' όλα αυτά να δείχνεις όμορφος. Για να βλέπεις καλύτερα. Και να θυμάσαι, δεν είσαι κάμερα που φωτογραφίζει είσαι άνθρωπος που φωτίζει!

Η Ευδοκία παίρνει το βράδυ -κάθε βράδυ- για να αποκοιμηθεί, τον παρανομαστή του κλάσματος αγκαλιά. Καληνύχτα.

Εδώ παπάς, εκεί παπάς πού είναι ο Τέσλα?